De ontheemden Bram Boer

Frontaal kijk je naar een man en een vrouw die bij elkaar schuilen, daarbij geholpen door een grote cape, deken of kleed. Zij met haar hoofd tegen de borst van de man. Hij met zijn arm om haar heen waarbij hij tevens het kleed vasthoudt. Ik moest denken aan het liedje van Marco Borsato: 'Kom maar bij mij' en neuriede de melodie. Soms draai ik het voor cliënten als ze in een diep verdrietig eenzaam stuk terechtkomen. Het troost.

De man troost ook, lijkt wel. Maar je voelt meteen dat hijzelf ook troost vindt in de warme omarming, en in het stevige kleed. Zijn ogen zijn dicht: even rust. Haar blik vertelt een verhaal over wat voorafging. Moe is ze: haar neergevlijde hoofd lijkt te slapen. Niet verkwikkend maar gewoon ontzettend moe …
Zijn rug - het kleed daaromheen - is fors en dik en bijna alleen maar materiaal. Die kan een stoot hebben. Gelukkig maar. Nodig ook! Zijn hand is strak: bijna geen beweging en de pezen misschien wel verkrampt. Zo houd je je hand eigenlijk nooit. De knokkels heeft Stewart er duidelijk in aangegeven. Je weet dat ze kunnen buigen.
Maar nu even niet dus …
Je vraagt je af of hij ontspannen kan. Hij is ook ontheemd en moe, maar bij hem zie je dat wat minder. Hij laat het niet helemaal toe. Heeft hij een taak? Ik gun hem dat hij straks ook even ontspannen kan.

Tenslotte stap ik achteruit en zie de combinatie met de brede sloot er achter. Ik vraag me af waarvan ze kwamen. Waar was het thuis waarvan ze zijn ontheemd? Maar nog meer vraag ik me af: hoe nu verder. Waarheen? Maar bij die vraag voel ik meteen ook: ze hebben elkaar, en ze hebben elkaar beet. Er is toekomst. Het stevige kleed om hen heen is daar een symbool van. Het beeld heet 'De ontheemden'. Duidelijk waarom. Maar meer nog laat het beeld schuilen zien.
Schuilen bij elkaar. Het beeld biedt troost. Zo fiets ik verder naar huis.