De keien van Gouda Marlieke Moons

Het is een mooi oud straatje met keien. Iedere keer dat ik hier doorheen loop, moet ik denken aan al die honderdduizenden, misschien wel miljoenen mensen die mij hier in de afgelopen eeuwen zijn voorgegaan.

Als die keien eens zouden kunnen spreken … Wat zouden ze ons te zeggen hebben? Verhalen in overvloed zou je zeggen, met zoveel mensen die er overheen gelopen zijn. Wat zouden die mensen gedacht hebben als ze over die keien liepen? Misschien: “Laat ik niet te laat komen voor de kerk”, “Ik moet nog snel aardappels koken”, “Wat zijn die ramen toch mooi verlicht” of “Ik moet nog naar de markt”?

Mijn gedachten gaan terug naar een paar jaar geleden. Ook toen stond ik bij het Vroesenpark. Mijn oudste dochter moest een originele boekpresentatie houden. Ze had een kinderboek over de belevenissen van Erasmus uitgekozen. Een belangrijke plek in het verhaal was het straatje achter de kerk, meer specifiek een bepaald punt op de keien. Dus niets leukers leek het ons om haar hier, bij het beeld van Erasmus, dit stuk uit het boek te laten voorlezen en dan met camera op te nemen.

Zo gezegd, zo gedaan. We hadden het alleen een beetje laat bedacht, dus moesten het gelijk die avond doen terwijl de weersvooruitzichten niet zo gunstig waren. Daar stond ze in de stromende regen onder een paraplu, terwijl de schemering al inviel, voor te lezen uit een boek! Bijna overstemd door het gekletter van de vallende druppels. En mama filmde het, minstens zo nat.

Glibberend over de natte keien gingen we snel naar huis toen we klaar waren. Opwarmen bij een kop warme chocolademelk. De juf vond, na alle gedane moeite, dat ze een kei was om dit zo te verzinnen en uit te voeren. Gesproken als een kei, een van de velen die wij hier in Gouda hebben.

Het carillon begint te spelen en ik schrik wakker uit mijn gedachten. Half drie. De school gaat al uit. Gelukkig is het niet ver meer lopen.