De Goudsche Courant Els Scholten

Je bleef als abonnee op de hoogte van alles wat er in Gouda gebeurde. Winkelopeningen, voorstellingen in theaters met recensies, bouwplannen, ophalen van het huisvuil, familiegebeurtenissen en na een gemeenteraadsvergadering kon je haarfijn lezen wat er gebeurd was en wie wat aangekaart had. Op 1 september 2005 werd de Goudsche Courant overgenomen door het AD Groene Hart. Een kwalitatief goede krant maar helaas staat het AD niet zo dicht bij de belevenissen van de Gouwenaars als toen in de Goudsche Courant.
Zelf heb ik van 1974 tot en met mijn toetreding tot de gemeenteraad in 1982, geschreven voor de Goudsche Courant. Op die manier kwam ik overal in Gouda en leerde ik Gouda goed kennen. In die tijd waren er vele avondbijeenkomsten van alle politieke partijen, scholen, lezingen, openingen, vergaderingen en andere activiteiten. Gewapend met pen en papier trok ik erop uit, speurend naar informatie die belangrijk was voor de Gouwenaars.

Als ik ergens binnenkwam, probeerde ik eerst de sfeer te proeven. Een praatje maken met een van de aanwezigen kon ook nooit kwaad. Daarna was het luisteren, luisteren en luisteren! In je opnemen wat er gezegd werd en aantekeningen maken. Soms was je bij de jaarvergadering van de Vogelvereniging. Een andere keer bij een discussie in een buurthuis of bij schoolbesturen die gezamenlijke plannen smeedden, of bij een verkiezingsbijeenkomst met Joop den Uyl. Een andere keer zat je in de Schouwburg te wachten tot de voorstelling van André van Duin zou beginnen. Toen er omgeroepen werd dat André verlaat was, begon iedereen te lachen omdat men hem vanuit het plafond of iets dergelijks verwachtte. Hilariteit omdat hij echt te laat was.

Naarmate de avond vorderde begon ik altijd wat onrustig te worden. Na afloop moest ik het stuk nog schrijven op de redactie aan de Markt. De koerier kwam rond middernacht het artikel op halen want het moest in de krant, die de volgende middag in de brievenbus van de abonnees moest liggen. Als de bijeenkomst om 22.30 uur nog bezig was, werd het krap.

Met een kladblok en een hoofd vol indrukken spoedde ik mij in de late avond naar de redactie. Donker en koud was het daar, met allerlei vreemde geluiden van apparatuur. Achter een ouderwetse typmachine plofte ik neer. Ik draaide dikke lagen carbonpapier in de typmachine en typte er vrolijk op los. Het moest in één keer goed, want correcties aanbrengen ging met moeite en kostte tijd. Het gebeurde regelmatig dat ik de laatste zin nog aan het typen was en dat ik dan de koerier al hoorde stommelen op de trap. Hij heeft nooit op mij moeten wachten. Gelukkig kwam er al snel wat ruimte in de verzending omdat vanuit de redactie de eerste aanzetten tot digitaal verzenden naar de drukker mogelijk werden. Dan kon ik thuis op mijn gemakje de tekst schrijven. Mijn man stopte het dan de volgende ochtend vroeg, voor hij ging werken, bij de redactie in de bus. Helaas heb ik het digitale tijdperk niet meer meegemaakt. Nu nog sla ik mijn toetsen flink aan op het toetsenbord van mijn computer omdat ik dat met het dikke carbonpapier had aangeleerd.

Ik denk nog met veel plezier terug aan de tijd dat ik met fotograaf Martin Droog op pad was. Hij informeerde mij over de foto die hij ging nemen. Een samenspel waarvan de abonnees de volgende dag het resultaat in de krant konden zien.