De gouden tijden van Radius/MVC Ton van Wieringen

“Het was een gouden tijd. De medespelers van toen zijn nog steeds mijn vrienden”, aldus de in 2001 51-jarige Gouwenaar. Uit puur idealisme fuseerde het Moordrechtse MVC in 1969 met het Goudse Radius. De beste volleyballers uit de regio verenigden zich om onder leiding van Waddinxvener Jaap Akkerhuis – in 2001 als trainer/coach werkzaam in Zuid-Amerika – topsport mogelijk te maken.

Aardewerkfabrikant Reparon, die eerst vijf jaar uitkwam voor De Jodan Boys, legde een aanbieding van de Dordtse eredivisionist Orawi naast zich neer. Hij gaf er de voorkeur aan om samen met onder anderen Pim Steenbergen, spelverdeler Bram Stolk, Peter Murphy (later bondscoach van de dames), Cees van der Hout, Wim Hardijzer en later Hans de Mol het Goudse ideaal te verwezenlijken.

Voor steevast volle tribunes in Sporthal De Springers aan de Sportlaan klommen de in het rood gestoken, jeugdige Radianen via de overgangsklasse, hoofdklasse en eerste divisie naar de eredivisie. De zichtbaar trotse Reparon: “Zonder vedetten van buitenaf haalden we als vriendenclub de hoogste afdeling. We waren allround. Fanatieke supporters stuwden ons op naar grote hoogte. Regelmatig kwam Studio Sport naar Gouda. Ze noemden Radius het Volendam van het volleybal. Ik had het er vreselijk naar mijn zin. Topclubs als Starlift/Blokkeer en Delta Lloyd slaagden er niet in mij los te weken, ook al was er een flink bedrag mee gemoeid.”

In 1973 debuteerde Radius/MVC in de eredivisie waarin het vier seizoenen zou uitkomen. Vanaf 1974 luidde de naam Goudse Verzekeringen Volleybal Club (GVVC). Het beste resultaat was een fraaie vijfde plaats. In mei 1977 degradeerde GVVC uit de eredivisie, na in Bemmel beide degradatiewedstrijden tegen VVC Excellent en EAVV te hebben verloren.

Ondanks de waarschuwingen van met name Reparon werden de twee teams onderschat. ’Alleen Van der Hout en Reparon haalden hun normale niveau’, meldde de Goudsche Courant in 1977. Met als toevoeging: ‘Gouda is zijn laatste brokje topsport kwijt’. Reparon, die al een Interlance-contract op zak had, was direct na de duels in Bemmel kapot van de degradatie: “Over mijn nieuwe club wil ik nu absoluut niets horen. Wie het toch doet, sla ik op zijn bek.”

Diverse Radiusspelers stopten, maar de inmiddels vaste keus van Oranje koos voor het ‘grote geld’ in Zaandam. Starlift en Delta Lloyd visten opnieuw achter het net omdat deze verenigingen hem, naar eigen zeggen, niet lagen. “Zaan was ook zo’n gezellige vriendenclub, waar ik het zeven jaar uithield. De internationals Wim Knip, Onno Kals en Harry Veldhuis waren mijn maten. We kregen training van de Pool Ben Krysyk.” De nationale titel bereikte Reparon niet. Zaan pakte wel het brons. Pas in 1996 werd Reparon met de veteranen kampioen van Nederland.

Als oranje-aanvaller nam Bert Reparon deel aan de WK’s in Italië en Mexico. “Jarenlang elk weekeind keihard trainen op Papendal bij Arnhem. We versloegen Italië en Frankrijk, maar werden weggeslagen door de landen uit het Oostblok. Voor 15.000 toeschouwers speelden we in Mexico-Stad. Ik kon in Italië aan de slag voor 25.000 gulden en een woning. Niet voldoende om de aardewerkfabriek in de Cappenersteeg en Zeugstraat in de steek te laten. Jammer genoeg kwalificeerden we ons niet voor de Olympische Spelen.”

Achteraf zegt de bewoner van een mooie boerderij in Driebruggen: “Omdat ik altijd voor mijn plezier speelde en er steeds mijn werk naast deed, ben ik waarschijnlijk nooit ernstig geblesseerd geweest. Toch had er meer ingezeten als ik beter voor de sport had geleefd. Roken bleef ik bijvoorbeeld altijd doen, maar tijdens trainingen en wedstrijden gaf ik altijd het volle pond. Het lichaam raakte gewend aan hard werken en hard trainen. Ik genoot van elke seconde.”