De fietsende aannemer Ton van Loon

Tijdens een regenbui werd je binnen net zo nat als buiten. Ik heb eerst onder het dak zeilen opgehangen, zodat regenwater er via de ramen weer uit kon. Na een jaar verbouwen werd het de werkplaats van mijn aannemersbedrijf. Een paar jaar later heb ik bovenin een appartement gemaakt.

De ene helft van de gemeente wil volop ambachtelijke bedrijven in de binnenstad, de andere helft wil de auto’s de binnenstad uit. Als ondernemer moet je dan de knoop doorhakken. Ik heb een unit buiten de binnenstad, in de James Wattstraat, gevonden. Zo ontstond in de Minderbroederstraat ruimte voor nog een appartement boven. Pakweg zes jaar later kon ik op de James Wattstraat uitbreiden en bouwde ik beneden twee appartementen. Zo is het langzaam van bedrijfspand naar wooneenheden gegroeid. Ik heb ze steeds zo verbouwd, dat ik er zelf wel in zou willen wonen. Dat is nooit gebeurd, maar het was wel een van mijn favoriete klussen.

Ik werkte veel in monumenten, soms ook gebouwd door mijn overgrootvader Dessing. Als aannemer kun je een sturende rol aannemen. Gebruik van goede materialen, zorgen dat het wordt zoals het hoort, dat is belangrijk. Ik heb bijna alleen in Gouda gewerkt. Dat is een keuze. Waarom zou ik ver weggaan voor mijn werk? Als ik de kerktoren maar zie, dan is het goed. Op de fiets kwam ik de hele stad door voor mijn werk. Ik werd daarom ook ‘de fietsende aannemer’ genoemd. Drie man personeel en ik, en maar één auto om spullen op zijn plek te brengen. Dat ging prima. De binnenstad is ontstaan in een tijd zonder auto’s. Misschien moeten we daar weer naar terug.

Ik ben nu gepensioneerd. Af en toe doe ik wat voor de kinderen of bekenden en als vrijwilliger bij Goudasfalt, maar alleen als ik het leuk vind.