De bodem Iris de Boer

Toen ik in 1972 naar de middelbare school ging, verhuisden wij vanuit Zoeterwoude naar Gouda. Ons nieuwe huis was een nieuwbouwhuis in de wijk Bloemendaal. We woonden er met zijn vijven: mijn zusjes, mijn ouders en ik. Het was een relaxte tijd. Gouda was een fijne plaats. Niet te klein en niet te groot. Prettig overzichtelijk en na de ervaring van een dorp, wel een plaats waar een en ander te ontdekken en te beleven viel.

Ik denk dat mijn ouders zich de eerste jaren dat we er woonden wel af en toe serieus hebben afgevraagd of ze het huis ook gekocht zouden hebben als ze hadden geweten hoeveel de grond er ieder jaar zakte. Dat was namelijk bizar veel. Het is dat ik weet dat we in de zomer altijd heerlijk en zoveel mogelijk in de tuin vertoefden. Maar als ik denk aan de keren dat we met kruiwagen en schop de bergen aarde te lijf gingen, voelt het bijna alsof de strijd tegen de verzakking er constant was.

Met nieuwe extra aarde ging de grond natuurlijk ook weer inklinken. Volgens mij was het de kunst om de balans te vinden tussen op een normale manier naar binnen kunnen blijven gaan en ervoor zorgen dat de aarde niet in een bodemloze put belandde.

Overigens kostte het voortdurend verzakken niet alleen particulieren geld. Maatregelen om deze verzakkingen tegen te gaan kostten (of kosten? Ik weet eigenlijk niet hoe het nu is.) ook de stad Gouda veel geld. Dit maakte zelfs dat Gouda lange tijd een Artikel 12-gemeente was.

Sinds een paar jaar woon ik tien hoog (in Den Haag 😉).