'Chris, jou moet ik hebben!' Chris H1 | GMHC

Zomaar op een willekeurige middag op de tribune van mijn geliefde GMHC word ik aangesproken door Hans van Raalte, die mij vraagt om een Gouds Verhaal te onthullen over de club. Hans heeft makkelijk praten, want hij heeft een ‘voorsprong’ van zo’n 40 jaar op mij - hij ging mij als speler van Heren 1 al voor sinds de eerste competitiedeelname in 1980. Nu maakt hij op zondagmiddag steevast deel uit van misschien wel de meest trouwe groep supporters, samen met een aantal andere GMHC’ers van het ‘eerste uur’.

Dit is iets wat niet veel mensen weten of zich realiseren over GMHC – de hockeyclub heeft toch al een aardige historie en kent ook zeker oneindige clubliefde.

Dat vind ik een hele mooie vorm van sociale binding, die tussen verschillende generaties. Natuurlijk is het leuk om een drankje te doen met je team- en leeftijdsgenoten, maar dat is ook ‘makkelijk’. Hoe mooi is het dat er mensen jouw team staan aan te moedigen, niet zozeer vanwege de individuele spelers, maar ook vanuit clubliefde? Hoe mooi, dat er nog steeds 25-jarige spelers rondlopen die het leuk vinden om training te geven aan de jonge spelers van de toekomst?

Als voorbeeld schiet me een specifieke vrijdagavond te binnen. Laatste vrijdag van de maand: de ‘oudjes’ eten op de club en leggen daarmee een stevige bodem voor wat volgt: een avond klaverjassen met een drankje. Gezelligheid troef. Mijn team (Heren 1) had die avond training gehad en zocht, na de douche, de bar op. Toen alle kaarten op tafel waren gegooid, werd door de klaverjassers nog een afzakkertje genomen met aan ons de vraag of we mee wilden doen met een potje ‘klauwtje raden’. Een voor ons onbekend spelletje aan de bar werd steeds leuker, één spelletje werden er 2, 3… Tot in de kleine uurtjes.

We hebben wat geleerd als ‘jonkies’ die avond. Dat gezelligheid geen (leef)tijd kent… Dat er met onze eigen ‘Statler en Waldorf’ ook heel goed te lachen valt… Dat recht fietsen na een avondje doorzakken moeilijk blijft, ook als je wat ouder wordt…

Het gevolg? Inmiddels kan (bijna) heel Heren 1 klaverjassen en sluiten er af en toe mensen aan bij de klaverjasclub. Exemplarisch voor wat er op meer plekken binnen de club aan de hand is. Zo lang er maar iemand initiatief durft te nemen, sluiten steeds meer mensen zich aan.

Toch ga ik me aan mijn voornemen houden niet al te sentimenteel te doen; mijn GMHC-leven is nog ‘maar’ een jaar of 18 oud en ik heb hopelijk nog steeds meer toekomst dan geschiedenis op de club. Al vind ik dat het clubhuis wel wat nostalgischer ingericht mag worden… Die foto’s met al die mannen met gedateerde snorren kunnen wat mij betreft niet vaak genoeg getoond worden.

De toekomst van GMHC ziet er volgens mij goed uit. We bewijzen steeds dat we als club ontzettend veel met elkaar kunnen realiseren en ik verheug me nu al op het moment, 40 jaar van nu, dat ik mijn vaste plek op de tribune mag ‘claimen’ om onze elftallen aan te moedigen. Op het moment dat ik mensen aan de kaarttafel heb zitten die nu nog niet geboren zijn. Op het moment dat ik diezelfde mensen aan de bar een ‘spelletje van vroeger’ leer. En vervolgens door hen veilig word thuisgebracht.

Clubliefde, ja dat het is het Goudse Geheim van GMHC.