Bevrijding uit het St. Jozefpaviljoen Adrie Hofstede

Als kind maakte ik de oorlog mee. Een tijd van onrecht, willekeur en dappere prestaties. Ook mijn vader verrichtte een dappere prestatie.

Tijdens de oorlog werden er geregeld mannen opgepakt voor de Arbeitseinsatz. Die hadden zich dan moeten melden, maar waren in plaats daarvan ondergedoken. Op een gegeven moment had mijn vader er lucht van gekregen dat de Duitsers een stel van die kerels te pakken hadden. Die waren opgesloten in het St. Jozefpaviljoen voordat ze naar Duitsland werden gebracht. Het was een beetje aan het einde van de oorlog; ik zal een jaar of acht, negen zijn geweest.

Mijn vader en ik zijn toen met een schouw op pad gegaan. Zo’n platte schuit die de tuinders in de polder gebruikten. Ze vervoerden er hun kratten met groenten mee. Het hele gebied achter het Jozefpaviljoen was toen nog niet bebouwd, het waren allemaal tuinderijen. Wij vielen met onze boot dus nauwelijks op terwijl we naar het St. Jozefpaviljoen voeren.

Ik bleef bij de schouw om de boel in de gaten te houden. Mijn vader ging intussen met een ladder naar het ziekenhuis en zette die tegen de achterkant van het gebouw. Hoe die mannen van de reddingspoging afwisten, weet ik werkelijk niet. Maar ze kwamen een voor een de ladder af en zetten het op een lopen. Ze verstopten zich onder de kratten in onze boot. Zo konden we ze ongezien via de Breevaart de stad uit smokkelen. Ik weet niet precies meer hoeveel mannen het waren, maar ze zijn in elk geval gered.

Eigenlijk had mijn vader daar een medaille voor moeten krijgen …