Beland in een rolstoel, nu paralympisch kampioen Julia van der Sprong

Wie zegt dat een zittend beroep slecht is, heeft nog nooit in een rolstoel op het basketbalveld gestaan. Julia doet het dagelijks en is er nog goed in ook. “We trainen officieel zo’n twintig uur per week”, zegt Julia. ”Maar door school wil het soms nog wel iets minder zijn.”

De Goudse, die haar tijd voornamelijk doorbrengt in het topsportcentrum in Papendal, heeft een bijzondere periode achter de rug. Op 1 oktober kreeg ze een Koninklijke onderscheiding uit handen van burgemeester Pieter Verhoeve. Kort daarvoor ontmoette ze de Koning himself nadat ze met een gouden plak terugkwam uit Tokio.

“Als je het zo zegt, klinkt het allemaal heel gaaf om Paralympisch Kampioen te zijn. Maar mensen weten nog niet zoveel van rolstoelbasketbal. Als je een grotere sport doet die iedereen kent, zoals voetbal, dan voel je je misschien toch wat specialer. Maar voor mezelf is het echt heel tof. Af en toe pak ik de medaille en voel hoe zwaar deze is.”

Nog niet zo lang geleden (2015) rende Julia nog gewoon over het veld bij de Goudse Hockeyvereniging en schaatste en skeelerde ze bij Schaatsclub Gouda. “Het begon na een training. Het voelde alsof mijn linkeronderbeen begon te slapen. Ik ben naar bed gegaan en toen ik wakker werd kon ik niet meer opstaan om naar de wc te gaan.” In het ziekenhuis werd Myelitis transversa vastgesteld. Een acute ontsteking aan haar ruggenmerg. “Ik had niet door hoe erg het was en stuurde mijn trainer een berichtje dat ik hoopte er volgende week weer te zijn.”

Dat liep even anders. “Pas in het revalidatiecentrum kwam het besef.” Door de dwarslaesie is de kracht uit haar linkerbeen en haar zitvlak voelt ze niet meer waardoor ze is aangewezen op een rolstoel. “Kleine stukjes lopen gaat nog wel. Maar rennen of springen kan niet, dan zak ik door mijn been.” Iets wat van de buitenkant niet te zien is. “Als ik uit de auto stap met mijn invalidekaart of opsta in de supermarkt om iets te pakken dan zie ik mensen wel kijken. Dat trek ik me niet aan. Ik weet zelf wat ik heb.”

Aangezien stilzitten voor Julia nooit een optie is geweest, zocht ze al snel naar een manier om toch te kunnen sporten. “In het revalidatiecentrum werd ik een soort ‘gescout’; ik kreeg een uitnodiging voor de paralympische talentendag. Daar mocht ik allerlei sporten uitproberen. Rolstoelbasketbal bleek haar wel te liggen. Ze was nog geen jaar aan het trainen of ze werd gevraagd of ze mee wilde Japan voor een oefentoernooi. “Ik kon er toen nog vrij weinig van”, lacht Julia.

Met Team NL versloeg ze op 4 september de dames van China in de finale. “Normaal ben ik een koele kikker, maar zeker in de halve finale was ik zenuwachtig.” In Tokio leefden we in een soort bubbel. Pas toen ik thuiskwam, kwam alles op mij af.” Ze werd ontvangen door een erehaag in de straat en kreeg felicitaties van mensen die ze niet kende. “Dat was heel leuk.” Een dag na haar thuiskomst werd ze bij de Koning verwacht. “Het was supergaaf. We kwamen in een zaaltje en hebben even gepraat en dat was het alweer.”

De komende tijd focust Julia zich op haar studie Bedrijfskunde, maar zodra het papiertje binnen is denkt ze er stiekem aan om naar het buitenland te vertrekken. “Daar ligt het niveau van rolstoelbasketbal hoger en is er meer mogelijk. Ik blijf rolstoelbasketallen zolang als ik het leuk vind. Voor nu hoop ik meer een vaste waarde te worden in het team.”