#153
Als ic-buddy in coronatijd de ster in je hart volgen Thamara van de Ven-Werkhoven
Dit verhaal is geplaatst in de categorie zorg, welzijn & religie.
Alle categorieënEr is een zin in de kerstfilm Home Alone die me nooit eerder is opgevallen en juist nu is blijven hangen: 'Bedenk wat het beste is wat je voor anderen kan doen, en ga het dan doen. Volg gewoon de ster in je eigen hart.'
En dat is precies wat ik heb gedaan als ic-buddy tijdens de coronapandemie. In deze hectische periode is mijn rooster als kinderverpleegkundige omgezet en zijn bijna al mijn diensten op de ic. Als ic-buddy in het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) heb ik een nieuwe rol. Je bent te gast op een afdeling waar je normaal heel weinig van meekrijgt. En tegelijkertijd wordt er veel van je verwacht.
Knop om
De COVID-patiënten op de ic maken veel indruk op me. Het gaat dan bijvoorbeeld om het falen van meerdere organen, het draaien van het hoofd, of de patiënt op buikligging volgens protocol. Ook was ik onder de indruk van de regelmatige controles in het bloed en het besef dat de patiënt snel kan verslechteren. Ik moest er echt aan wennen dat een gesedeerde patiënt niet terug kan praten of sterk kan reageren op je aanraking bij verzorging. En ik moest wennen aan alle piepjes. Het werken is veel technischer dan op de Kinderafdeling. Met alle apparatuur om het bed en de vele knopjes. Nu moest er bij mij een knopje om.
Onvergetelijke ervaring
Het verzorgen van een patiënt is intensief. Toch is de verzorging op de een of andere manier intiem. Je leert in sneltreinvaart naar je patiënt kijken. Wanneer is hij onrustig? Waardoor kalmeert zij? Wat vertel ik hen ondanks dat ze er maar flarden van meekrijgen? Je kunt niet met de patiënt in gesprek, maar leert wel elke moedervlek, litteken of tatoeage kennen. Het is mooi dat ik als buddy in het heftigste of vaak laatste stukje van iemands leven samen met mijn collega’s voor diegene mag zorgen. Dat ik datgene doe wat ik voor anderen kan doen en daarmee de ster in mijn eigen hart volg.
Het is een onvergetelijke ervaring. Ik ben erin gedoken. Als Thamara én als kinderverpleegkundige kan ik veel meer dan ik in eerste instantie zelf had gedacht. Ik besef dat je het hier zijn moet ervaren. En dat bizar genoeg het ergste doen wat er bestaat, tegelijkertijd het mooiste is wat er is. Trots zeg ik: ‘Ik volg de ster in mijn eigen hart, want ik ben ic-buddy’.