Alles was vreemd Farida Boudount

Ik heb heel veel gehuild, we moesten alles achterlaten. Het allerergste was wel dat mijn oudste broer niet mee kon; hij was ouder dan 18 en moest in Marokko blijven. Alles was anders in Nederland: de huizen, de winkels, de school, de taal. Ik kon niemand verstaan en ik kon niets zeggen in het Nederlands. Ik moest naar de taalschool, daarna kon ik naar de middelbare school.

In de taalschool voelde ik me wat beter, daar waren allemaal kinderen die uit een ander land kwamen. Die net als ik vrienden en vriendinnen moesten achterlaten. En, iedereen vond Nederlands een moeilijke taal. In de taalschool kreeg ik mijn eerste vriendinnen, ik voelde weer warmte. Het was heel koud toen we in november in Nederland aankwamen en in die eerste koude winter zag ik iets wat ik nooit eerder had gezien: ik zag mensen op het water in de sloot lopen, met messen onder hun schoenen!

Na vier jaar gingen we voor het eerst op vakantie; terug naar Marokko. Wat waren we blij; we zouden iedereen weer zien. Maar het viel tegen; het was niet meer hetzelfde als vier jaar geleden. Mijn vriendinnen waren veranderd, ze vroegen me steeds wanneer ik weer wegging. In Nederland vroegen mensen ook vaak of ik weer terugging naar Marokko. Er was een tijd dat ik me nergens thuis voelde. Niet in Marokko, niet in Nederland. Nu woon ik al 36 jaar met veel plezier in Gouda, ik heb een rood, Nederlands paspoort. Ik ben getrouwd, mijn kinderen zijn hier geboren en ik ben oma.
Ja, ik ben een Goudse Nederlandse vrouw en ik blijf hier graag wonen.